Σώσε με

Συγγραφέας: Δημήτρης Σίμος
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορίες: crime, psychological thriller
Βαθμολογία: 20/10

Η Νικόλ Πομάνου επιστρέφει στον τόπο καταγωγής της, ένα μικρό χωριό έξω από την Κομοτηνή, για το μνημόσυνο του πατέρα της. Όταν η μικρή της αδερφή δεν εμφανίζεται στο μνημόσυνο, η οικογένειά της αρχίζει να ανησυχεί, ιδιαίτερα επειδή η εξαφάνισή της συμπίπτει με την ανακάλυψη του πτώματος μιας γυναίκας, το πρόσωπο της οποίας έχει παραμορφωθεί.

Κι ενώ η αστυνόμος Λουκίδη προσπαθεί να φέρει στο φως τα στοιχεία που θα τη βοηθήσουν να βρει το δολοφόνο, η οικογένεια Πομάνου καλείται να αντιμετωπίσει τα μυστικά που κρύβονται εδώ και χρόνια στο Δάσος των Μανιταριών.

Πριν από μερικούς μήνες ο Δημήτρης Σίμος μου είχε στείλει τις πρώτες σελίδες του βιβλίου του για να του πω την άποψή μου. Το πρώτο που του είπα ήταν ότι είχα ενθουσιαστεί από τους γυναικείους χαρακτήρες του. Διαβάζοντας την τελική μορφή του βιβλίου, συνειδητοποιώ ότι είχα μια ελάχιστη μόνο ιδέα του πόσο καλογραμμένες και βαθιά ψυχογραφιμένες είναι. Η Νικόλ ήταν αυτή που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον εξ’ αρχής, δυναμική, ταλαντούχα και μυστηριώδης, αλλά ποτέ δε φανταζόμουν τα μυστικά που έκρυβε. Θυμάμαι ότι ένιωθα ότι ήθελα να γνωρίσω καλύτερα την Άλκηστη, τη μικρή αδερφή της Νικόλ, και όντως, την έμαθα πολύ καλά.

Η γραφή του εξελίσσεται με κάθε βιβλίο του. Θυμάμαι να διαβάζω πέρσι τα Τοξικά Μάτια και να εκπλήσσομαι από το ποσό είχε εξελιχθεί από τα Τυφλά Ψάρια. Τώρα, διαβάζοντας το Σώσε Με, δε μπορώ παρά να τον θαυμάσω.  Είναι από αυτά τα σπάνια – όταν έχεις διαβάσει τόσα πολλά- βιβλία που σε κάνουν να βυθιστείς στην ιστορία τους. Ξεχνάς που βρίσκεσαι και τι κάνεις και τα ζεις με όλο σου το είναι. Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν και οι ανδρικοί χαρακτήρες, με τον Ιάσονα να είναι ο πιο άρτιος και ξεχωριστός.

Ο Δημήτρης Σίμος χειρίζεται την πλοκή της ιστορίας του αριστοτεχνικά, δίνοντας στον αναγνώστη τα απαραίτητα μόνο στοιχεία όποτε είναι αναγκαίο για την εξέλιξη της ιστορίας. Παράλληλα, δημιουργεί την ιδανική ατμόσφαιρα κάνοντας τον αναγνώστη από τη μια να νιώσει την ασφάλεια της επιστροφής στην οικογένεια και τον τόπο καταγωγής περιγράφοντάς μας ταβερνάκια με μοσχοβολιστά μεζεδάκια και από την άλλη κάνοντας μας να ανατριχιάζουμε στην περιγραφή και μόνο του Δάσους των Μανιταριών και της βίας που είχε υποστεί το πτώμα της γυναίκας.

Ο συγγραφέας εξερευνά τα όρια της ηθικής, τη λεπτή γραμμή μεταξύ νομικής και ηθικής αποδοχής και τη δύναμη που έχει μια υπόσχεση, ακόμα κι αν αυτή δε δόθηκε ποτέ με λόγια. Θίγει επίσης κάποια από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά η μουσουλμανική κοινότητα της Θράκης όπως την αδιαφορία από τις αρχές και τον κοινωνικό αποκλεισμό.