Πίσω από κλειστές πόρτες (Behind closed doors)

Συγγραφέας: B. A. Paris
Εκδόσεις: Bell
Κατηγορίες: psychological thriller
Βαθμολογία: 3/10

Ο Τζακ και η Γκρέις είναι, φαινομενικά, το τέλειο ζευγάρι. Εκείνος επιτυχημένος δικηγόρος και αφοσιωμένος σύζυγος. Εκείνη εξαιρετική νοικοκυρά, γλυκιά και ευγενική.

Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Τη Γκρέις δεν μπορείς να την πετύχεις ποτέ μόνη της. Ούτε καν στο τηλέφωνο. Γιατί ο Τζακ και η Γκρέις είναι ΠΑΝΤΑ μαζί.

Πήρα αυτό το βιβλίο με πολύ χαμηλές προσδοκίες γιατί είχα διαβάσει αρκετά αρνητικά σχόλια και ήθελα απλά να διαπιστώσω πόσο κακό είναι. Τελικά είναι χειρότερο απ’ όσο περίμενα, αφού όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο σε μια ιστορία που έχουμε διαβάσει και δει χιλιάδες φορές, αλλά καταφέρνει να κάνει μια τέτοια ιστορία άνευρη και ανούσια.

Δεν ξέρω ποιός ήταν ο σκοπός της συγγραφέως όταν έγραφε αυτό το βιβλίο, αλλά νιώθω ότι απέτυχε. Η ενδοοικογενειακή βία είναι φυσικά ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, η συγγραφέας όμως δε χρησιμοποιεί το βιβλίο της για να αναδείξει το πρόβλημα αυτό ή περάσει ένα μήνυμα.

Οι χαρακτήρες της είναι κακογραμμένοι και επίπεδοι. Ο Τζακ αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Ρίχνει ξαφνικά το προσωπείο του “τέλειου τζέντλεμαν” και ανακοινώνει στην Γκρέις τι είναι αυτό που θέλει πραγματικά. Κάτι για το οποίο μας δίνει μια εντελώς επιφανειακή δικαιολογία, όπως επιφανειακή είναι και όλη του η παρουσία.

Απ’την άλλη έχουμε την Γκρέις η οποία ήταν τόσο απελπισμένη να βρει άντρα που πήγε και παντρεύτηκε τον πρώτο τύπο που συμπεριφέρθηκε ευγενικά σε εκείνη και την αδερφή της μέσα σε ένα εξάμηνο. Απ’ τη μια μας την παρουσιάζει ως τη γυναίκα που κατάφερε να προσληφθεί σε μια πολύ καλή δουλειά απλά με το λέγειν της και απ’ την άλλη ως εντελώς αδύναμη. Γενικά, η συγγραφέας έχει καταφέρει να την κάνει τόσο αδιάφορη που δε σε νοιάζει καν αν θα καταφέρει να ξεφύγει από τον Τζακ.

Όσο για την αδερφή της Γκρέις, τη Μίλι ήταν η μόνη ελπίδα να δώσει κάτι ενδιαφέρον στο βιβλίο. Δυστυχώς, αν και γνωρίζω ελάχιστα πράγματα για τα άτομα που πάσχουν από σύνδρομο ντάουν, ένιωθα ότι η συγγραφέας γνωρίζει ακόμα λιγότερα.

Όσο εξελίσσεται η υπόθεση του βιβλίου, αντί να νιώθω πιο κλειστοφοβικά και ασφυκτικά, ένιωθα να κουράζομαι. Καταστάσεις επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, χωρίς όμως να εντείνονται. Το αντίθετο θα έλεγα. Και στο τέλος, εκεί που ελπίζεις ότι η πρωταγωνίστρια θα πάρει το αίμα της πίσω, όλα γίνονται βιαστικά, σα να τα ξεπέταξε η συγγραφέας στα γρήγορα. Οι τελευταίες σελίδες είναι και οι λιγότερο ρεαλιστικές του βιβλίου.

Γενικά, δε νομίζω ότι θα δώσω άλλη ευκαιρία στην B. A. Paris