Αγαπημένη (Beloved)

Συγγραφέας: Toni Morrison
Εκδόσεις: Παπαδόπουλος
Κατηγορίες: historical fiction, classic, magical realism
Βαθμολογία: 10/10

Η Σιθ γεννήθηκε σκλάβα στον Νότο και δραπέτευσε στο Οχάιο, ωστόσο δεκαοκτώ χρόνια αργότερα δεν είναι ακόμη ελεύθερη. Την κατατρύχουν οδυνηρές αναμνήσεις από το Φιλόξενο Σπιτικό, το όμορφο αγρόκτημα που έγινε για την ίδια και τους συντρόφους της ο τόπος της απόλυτης φρίκης. Το καινούργιο της σπίτι το στοιχειώνει το φάντασμα του μωρού της που πέθανε χωρίς όνομα, από τα ίδια της τα χέρια, με μία μονάχα λέξη χαραγμένη στην ταφόπλακά του, να θυμίζει πως κάποτε έζησε: Αγαπημένη.

Τι να γράψει κανείς για ένα τέτοιο βιβλίο; Τι λέξεις θα μπορούσαν να χωρέσουν το συγγραφικό ταλέντο της Morrison και τα σπαρακτικά συναισθήματα που προκαλεί αυτό το βιβλίο;

Να πω αρχικά ότι είναι το πρώτο βιβλίο που ανήκει στην κατηγορία magical realism και αν μου έλεγε ποτέ κανείς ότι θα διαβάζω για φαντάσματα και θα φαίνεται ρεαλιστική η ιστορία, δε θα τον πίστευα. Κι όμως δεν υπήρξε ούτε στιγμή που να νιώσω ότι το παραφυσικό στοιχείο με πετάει εκτός της ιστορίας, κάτι το οποίο είναι πολύ συχνά πρόβλημα για μένα.

Ο τρόμος σε αυτό το μυθιστόρημα είναι τόσο πολυεπίπεδος και περίπλοκος που θα μπορούσε να γραφτεί βιβλίο για να τον εξερευνήσει. Αυτό που θα πω, είναι ότι η φρικτή βία που βίωσαν η Σιθ, η Μπέιμπι Σαγκς ο Πολ και πολλοί από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες ήταν πολύ πιο φρικτή από οποιαδήποτε ιστορία φαντασμάτων έχω διαβάσει, παρακολουθήσει ή θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς. Αυτό το βιβλίο παρουσιάζει την απόλυτα φρικτή, σπαρακτική σκληρότητα που υπέστησαν οι σκλαβομένοι άνθρωποι στο νότο, ακριβώς πριν από το τέλος του εμφυλίου πολέμου των ΗΠΑ.

Σε αυτό το βιβλίο είναι γραμμένη μια από τις πιο συναρπαστικές πρόζες που έχω διαβάσει ποτέ, και μερικές φορές ήταν πολύ δύσκολο για μένα να συνεχίσω να διαβάζω. Χρειάστηκα χρόνο και αρκετά διαλείμματα για να επεξεργαστώ και να προσπαθήσω να κατανοήσω έστω και στο ελάχιστο το τραύμα που βιώνουν οι χαρακτήρες του κι άλλο τόσο χρόνο για να χωνέψω ότι οι άνθρωποι συμπεριφέρονται έτσι σε άλλους ανθρώπους στην πραγματικότητα.

Όσες φορές και να ακούσω ή διαβάσω ιστορίες που μιλούν για τη ζωή των Μαύρων σκλαβομένων ανθρώπων, δε θα σταματήσω να ανατριχιάζω από τη φρίκη του τι έχουμε κάνει σε αυτούς τους ανθρώπους. Έκτος από τη φυσική σκλαβιά, βλέπουμε και τον ψυχολογικό της αντίκτυπο με χαρακτήρες που όταν ξεφεύγουν από αυτή έχουν ξεχάσει ποιοί ήταν πριν, ότι ήταν αυτόβουλα όντα, ή δεν το είχαν μάθει ποτέ ως τότε. Αυτό είναι κάτι που πιστεύω ότι δε μπορεί να κατανοήσει πλήρως κάποιος που δεν το έχει ζήσει.

Θεωρώ γενικά ότι είναι ένα βιβλίο που ο αναγνώστης πρέπει να πάρει το χρόνο του διαβάζοντάς το. Δεν είναι ένα βιβλίο που το τελειώνεις σε δύο μέρες, γιατί όσο καλογραμμένο κι αν είναι είναι σχεδόν αβάσταχτο να διαβάσεις το κάθε κεφάλαιο.