Αμαρόκ (Άντερς Οικονομίδης #5)

Συγγραφέας: Βαγγέλης Γιαννίσης
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορίες: crime
Βαθμολογία: 10/10

Όταν η αστυνομία βρίσκει την Μαριάμ Αμπντί νεκρή, έχοντας πάρει η ίδια τη ζωή της, το μόνο σημείωμα που έχει αφήσει είναι η λέξη “αθώος”. Αναφέρεται στο σύζυγό της, Φαϊζάλ Αμπντί, ο οποίος βρίσκεται στη φυλακή εδώ και 11 χρόνια για τη δολοφονία της δεκαεξάχρονης μαθήτριας Μάλιν Λίντγκρεν.

Ο επιθεωρητής Άντερς Οικονομίδης αποφασίζει να ξανανοίξει την παλιά και από καιρό κλεισμένη υπόθεση και να ερευνήσει τα στοιχεία εξ αρχής. Ένα τολμηρό εγχείρημα αφού βρίσκεται εν μέσω μιας απεργίας των αστυνομικών.

Ένα καλογραμμένο αστυνομικό βιβλίο που χειρίζεται έξυπνα την υπόθεση ώστε να σχολιάσει κοινωνικά ζητήματα.

Πόσα κοινωνικά θέματα μπορεί να θέσει κάνεις σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, χωρίς να παραγκωνίσει το αστυνομικό κομμάτι. Απ’ότι φαίνεται, αν είσαι ο Βαγγέλης Γιαννίσης, ΠΟΛΛΑ! Το bullying και η φυλάκιση ενός, ίσως, αθώου είναι τα βασικά του θέματα, αρκετά πολυεπίπεδα και τα δύο. Δε σταματά όμως εκεί. Κάθε μερικά κεφάλαια, και καθώς η έρευνα εξελίσσεται, θίγει περισσότερα θέματα. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ευχαριστήθηκα αυτό το βιβλίο. Δε μένει μόνο στην αστυνομική έρευνα, αλλά την εκμεταλλεύεται για να μιλήσει για προβληματισμούς που μας αφορούν όλους μας.

Επίσης, ο Γιαννίσης δεν ξεχνάει ότι οι χαρακτήρες του είναι και άνθρωποι εκτός από αστυνομικοί. Μια απ’ τις πιο αγαπημένες μου σκηνές στο βιβλίο είναι κάπου στη μέση, νομίζω, που ο Άντερς κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τη γυναίκα του, τη Λίσμπεθ, πάνω σε αυτό το θέμα. Ο Άντερς Οικονομίδης θα έπρεπε να είναι πρότυπο για κάθε αστυνομικό. Καθώς διάβαζα το Αμαρόκ σκεφτόμουν ότι αν όλοι οι αστυνομικοί σκέφτονταν έστω και λίγο όπως ο Άντερς, θα μπορούσαμε να νιώθουμε όντως ασφαλείς και όχι απειλούμενοι από αυτούς.

Δεν εστιάζει όμως αποκλειστικά στον πρωταγωνιστή του, αλλά πάντα μας δίνει στοιχεία για τη ζωή και των άλλων αστυνομικών της ομάδας του. Μέσω της Άριελ Ριβέρα, για παράδειγμα, μας μιλάει για την αναδοχή και τα πρόβληματα που αντιμετωπίζει σε αυτή μια μόνη, εργαζόμενη γυναίκα.

Πολύ εύστοχα, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί το χιούμορ για να ελαφρύνει το κλίμα σε κάποια σημεία και να κυλήσει η ιστορία πιο άνετα. Επιπλέον, δε λείπουν αναφορές στην ποπ κουλτούρα, οι οποίες είναι πάντα καλοδεχούμενες. Όσο για τη λύση του μυστηρίου, εκεί που νομίζεις ότι σου έχει δώσει την απάντηση στο πιάτο, έκπληξη!