Τότε εγώ θα είμαι ο Μορφέας

Συγγραφέας: Γιώργος Πρέκας
Εκδόσεις: Night read
Κατηγορίες: fantasy, horror
Βαθμολογία: 7,5/10

Δεκατέσσερα διηγήματα υπαρξιακού τρόμου που ακροβατουν στα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας εξερευνώντας τους βαθύτερους φόβους και τις μεγαλύτερες επιθυμίες μας.

Ένα βιβλίο ιδανικό τόσο για τους λάτρεις της γοτθικής λογοτεχνίας όσο και για αυτούς που θέλουν να μυηθούν σε αυτή.

Ο Γιώργος Πρέκας έχει το ιδιαίτερο ταλέντο να χρησιμοποιεί τις λέξεις σαν Σειρήνες που σε προκαλούν να βυθιστείς στους κόσμους που δημιουργεί. Είναι αδύνατον να τους αντισταθείς, ακόμα κι αν ξέρεις ότι δε θες να διαβάσεις παρακάτω. Έτσι ακριβώς ένιωθα διαβάζοντας το πρώτο διήγημα του βιβλίου όταν κατάλαβα τι θα ακολουθήσει στις επόμενες σκηνές. Οι λέξεις του όμως με είχαν ήδη εγκλωβίσει. Έπρεπε να διαβάσω παρακάτω, ήταν σαν να μην είχα άλλη επιλογή απ’ τη στιγμή που ξεκίνησα να διαβάζω. Και μετά ήθελα κι άλλο. Κάθε διήγημα με άφηνε με αυτή την αίσθηση, υπνοτισμένη και εθισμένη, να θέλω ένα ακόμα. Μόνο όταν διάβασα το τελευταίο ένιωσα ότι έκλεισε ένας κύκλος.

Θάνατος και αρρώστια (σωματική και νοητική), έρωτες ανεκπλήρωτοι ή βίαια τερματισμένοι, ύπνος και εφιάλτες, χλωμές επιδερμίδες, ονειροπόλοι και μοναχικοί χαρακτήρες, σκοτεινά δάση και αχανείς πύργοι, όλα τα γνωρίσματα της γοτθικής λογοτεχνίας κάνουν την εμφάνισή τους μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Κάποιες ιστορίες διαδραματίζονται στο παρελθόν, κάποιες έχουν φέρει με επιτυχία το γοτθικό στοιχείο στο σήμερα  και κάποιες είναι άχρονες και διαδραματίζονται σε ένα εντελώς φανταστικό πλαίσιο.

Η γλώσσα και το ύφος είναι επίσης επηρεασμένα από τη γοτθική λογοτεχνία. Σε κάποιους μπορεί να φανούν υπερβολικά και περίτεχνα σε κάποια σημεία, αν δεν είναι συνηθισμένοι σε αυτό το στυλ, αλλά εμένα είναι απ’ τις ελάχιστες φορές που δε με πείραξε αυτή η υπερβολή. Βρήκα κάποιες περιγραφές να μη αναγκαίες σε κάποια απ’ τα μεγαλύτερα διηγήματα, αλλά δε μπορώ να πω ότι μου χάλασαν την αναγνωστική απόλαυση.  Άλλωστε ο συγγραφέας μου έχει αποδείξει την εξέλιξη της γραφής του με το δεύτερο βιβλίο του, Το συμπόσιο των σκιών. Θα ήμουν λιγότερο επιεικής αν δεν είχα διαβάσει ήδη το δεύτερο βιβλίο του; Μάλλον όχι, μιας και πρόκειται για συγγραφικό ντεμπούτο, αλλά κι επειδή η τελική αίσθηση που μου άφησε το βιβλίο ήταν πολύ θετική με αποτέλεσμα να μπορώ εύκολα να παραβλέψω και να δικαιολογήσω κάτι που μπορεί να μη μου άρεσε.

Είναι απ’ τα βιβλία που σου παίρνει χρόνο να τα αφήσεις πίσω σου. Δεν είναι ένα βιβλίο που το κλείνεις και απλά πας παρακάτω. Όλα τα διηγήματα έχουν εικόνες που στοιχειώνουν τον αναγνώστη. Πιάνω το μυαλό μου να παίζει ξανά και ξανά εικόνες και σκηνές, μερικές εκ των οποίων δε μου έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση όταν τις διάβασα, κι όμως είχαν κάτι που τις έκαναν να τυπωθούν στη μνήμη μου.